Nandiyan lang sa tabi-tabi ang kanyang anak. Naisip niya marahil nagtatampo lamang si Pinang dahil sa huling sinabi niya. Nagpagaling siya at nagpalakas upang mahanap niya ang anak ngunit naging bigo siya. Hindi na niya makita si Pinang. “Hindi kayat lumayas na si Pinang dahil hindi na niya ito naasikaso? o, kaya naman, nagsawa na ang kanyang dalagita sa pag-aaruga sa kanya?”Ang mga katanungang ito ay nagsasalimbayan sa kanyang utak. Lumipas ang mga araw at laging niyang hinihiling na sana ay bumalik na ang kanyang dalagita. Hanggang isang araw, napansin ni Aling Rosa ang tumubong halaman sa bakuran ng bahay. Dahillikas siyang maaruga, araw-araw ay diniligan niya ito hanggang sa namunga ang halaman. Laking gulat niya nang makita ang bunga, hugis ulo ng tao at maraming mga mata. Bigla siyang nalungkot nang maalala ang sinabi niya sa anak. Nagkatotoo ang mga sinabi niya. Tahimik na tumangis si Aling Rosa. Napansin ng mga kapitbahay ang espesyal na pag-aaruga ni Aling Rosa sa halaman. Ang mga kapitbahay na nakarinig ng sagutan nilang mag-ina nang araw na mawala si Pinang ay madalas sabihin, “Pinang niya iyan”. Bilang pag-alala sa anak, pinadami ni Aling Rosa ang tanim at pinamigay ang iba. Bawat pinyang pinamimigay niya, ikinukwento niya kung paano siya nagkaroon ng kakaibang halamang tanim. Mula noon, tinawag na pinya ang halamang may bunga na hugis ulo ng tao at maraming mata.


ito po yung una ​